Columns

Na de opmerking dat mijn zoon nog lang niet zijn rijbewijs heeft en zijn oma dus niet naar Molenschot kan brengen is het een moment doodstil in de woonkamer. Misschien wel iets te stil.

Natuurlijk willen we niet ongezellig zijn. Het idee alleen al. Maar de dag is best wel lang geweest.

Een goedemorgen, roept de vriendin van het zusje van meneer Weinberg nogal hard de logeerkamer in. Maar daar blijft het niet bij. Dat zou ik wel willen. Ik moet ook nog opstaan. En snel. Heel snel. Wat is er nu weer? Staat Berlijn opnieuw in de brand?

Ik ben in de trein naar Berlijn best wel zenuwachtig. Ook al mag ik zoveel toffees eten als ik maar wil. Alleen mag ik niet knoeien op mijn nieuwe windjack, want dat zou doodzonde zijn, zegt de Duitse mevrouw met ogen zo groot als wereldbollen.

Als een postpakje op benen sta ik op de trein naar Berlijn te wachten. Wanneer ik wil kijken of de trein er al aankomt moet ik onmiddellijk een stapje terug doen, of beter een paar stapjes.

Mietjes zijn het. Kan er niets anders van maken. Het hoeft maar een spettertje te regenen of een windje iets harder te waaien en de dames en heren van PVO blijven lekker thuis om daar dan doodleuk heel het Eemconcert af te gelasten. Echt een kranig korps.

Op de prachtige Soldatendag van mijn broer ben ik nu weer in de Soester duinen en wel op het bospad van meester Jager. Dat pad leidt naar het Soester Natuurbad. En om maar eens meteen hoogst origineel uit de hoek te komen: de tijden zijn veranderd.

De Soldatendag van mijn broer in brasserie De Lange Duinen lijkt een moment op een nazit van een begrafenis of een crematie, maar dan wel eentje zonder overledene. En die vergelijking komt door het weerzien van mijn nichtje Rita.

Ik ben dus te laat bij mijn broer. Die was verleden maand weer jarig en dat wil hij de dag daarna eens op een heel bijzondere manier vieren. Typisch mijn broer.