Het komt door die foto. De foto van de familie in de bovenste la van mijn bureau. Het is een zwart-wit kiekje, met inderdaad zo'n kartelrandje. Ik weet het. De foto hoort daar niet. Hij hoort in een fraai album met die dunne doorzichtige blaadjes.
Dan vraagt de mevrouw, die ik helemaal niet ken, of ze mijn handen even mag zien. Ik denk nog: wat krijgen we nu? Maar moeder knikt dat ik mevrouw maar mijn handen moet laten zien. Ze is tenslotte niet voor niets gekomen.
Jaren staat de rode koffer in de kast van mijn werkkamer. Om precies te zijn is de koffer in kwestie oorspronkelijk zwart, maar daar de zwarte bekleding sleetse sporen krijgt, denkt moeder of vader weet je wat: die koffer wordt opnieuw bekleed.
Weet je wie ook heel goed kan opscheppen? Nico van de overkant. Hij schept zo'n beetje op of hij het persoonlijk heeft uitgevonden. Een voorbeeldje? Moet je horen. Nico zegt glashard dat zijn vader in elk vliegtuig kan vliegen, dat je maar kan bedenken.
Na de opmerking dat mijn zoon nog lang niet zijn rijbewijs heeft en zijn oma dus niet naar Molenschot kan brengen is het een moment doodstil in de woonkamer. Misschien wel iets te stil.
Natuurlijk willen we niet ongezellig zijn. Het idee alleen al. Maar de dag is best wel lang geweest.
Een goedemorgen, roept de vriendin van het zusje van meneer Weinberg nogal hard de logeerkamer in. Maar daar blijft het niet bij. Dat zou ik wel willen. Ik moet ook nog opstaan. En snel. Heel snel. Wat is er nu weer? Staat Berlijn opnieuw in de brand?
Ik ben in de trein naar Berlijn best wel zenuwachtig. Ook al mag ik zoveel toffees eten als ik maar wil. Alleen mag ik niet knoeien op mijn nieuwe windjack, want dat zou doodzonde zijn, zegt de Duitse mevrouw met ogen zo groot als wereldbollen.
Als een postpakje op benen sta ik op de trein naar Berlijn te wachten. Wanneer ik wil kijken of de trein er al aankomt moet ik onmiddellijk een stapje terug doen, of beter een paar stapjes.
